Το Αϊκίντο έχει ένα χαρακτηριστικό που δεν το έχει καμία άλλη πολεμική τέχνη (από όσες έχω δει, τουλάχιστον): Οι φιλοσοφικές προεκτάσεις του είναι προφανείς. Αυτό επιτρέπει στον ασκούμενο να μεταφέρει κάποιες έννοιες στην καθημερινή του ζωή σχεδόν αυτούσιες και να τις χρησιμοποιεί για να κάνει τη ζωή του καλύτερη.
Ας πάρουμε για παράδειγμα την έννοια της χαλαρότητας που χρειάζεται να έχει κανείς ως ούκε για να δεχτεί την τεχνική. Δεν είναι δύσκολο να το προεκτείνει κανείς αυτό στην καθημερινή του ζωή και το εφαρμόσει και εκεί στην πράξη. Πώς γίνεται αυτό; Με το να διατηρούμε το μυαλό μας ανοιχτό και χαλαρό και να αφήνουμε τα πράγματα να πάρουν το δρόμο τους, μέχρι το σημείο όπου μπορούμε να επηρεάσουμε καθοριστικά τις εξελίξεις, οπότε και ενεργούμε.
Φυσικά, η χαλαρότητα δεν είναι η μοναδική έννοια που έχει το Αϊκίντο. Προσωπικά, και μόνο από την «ετοιμολογία» του όρου, εγώ βλέπω τρεις βασικούς άξονες που μπορεί κανείς να εξερευνήσει.
Do: Το «Ντο» είναι ο δρόμος, το μονοπάτι. Προέρχεται από την κινέζικη έννοια του «Τάο», που αποτελεί την πηγή του Ταοϊσμού, και συμβολίζει τη θεμελιώδη ουσία του σύμπαντος. Το Τάο είναι άρρηκτα συνδεδεομένο με τις έννοιες του yin και του yang, να και το σύμβολο του Ταό (από το αντίστοιχο λήμμα της Wikipedia):
Αν δεν δέχεσαι τεχνικές - δεν είσαι ούκε για τον συμπολεμιστή σου - δεν πρόκειται να μάθεις να δέχεσαι, να χαλαρώνεις, να ακολουθείς την τεχνική χωρίς να ζορίσεις το σώμα σου και να δέχεσαι το περιβάλλον σου χωρίς να ζορίζεις το μυαλό σου. Θα πολεμάς με τα πάντα, ακόμα και αυτά που είναι προς το συμφέρον σου.
Αν δεν κάνεις τεχνικές - δεν είσαι ο τόρι - δε θα μπορέσεις ποτέ να βρεις την εσωτερική σου δύναμη, να ανακαλύψεις τι είναι αυτό που θέλεις να κάνεις και να εκτελέσεις τις απαραίτητες ενέργειες ώστε να το κάνεις, ανεξαρτήτως των δυσκολιών. Θα είσαι ένας αμέτοχος παρατηρητής. Αν δε μάθεις να συνδυάζεις τις ενέργειες, να υποδέχεσαι όταν σου επιτίθενται και να κάνεις τεχνική όταν έχεις το πλεονέκτημα, να δέχεσαι αυτά που συμβαίνουν γύρω σου και να ενεργείς όταν έχεις την ευκαιρία και τη δυνατότητα, δε θα μάθεις το Δρόμο, τον τρόπο του σύμπαντος.
Αυτό, για μένα, είναι το Αϊκίντο.
Με Πολεμικούς Χαιρετισμούς,
Άγγελος Σκέμπρης